«- Քու բանը չի, դու սուս… էն սեմուչկեն հիշում ես… Մուռը հանենք, ես սրանց հերն եմ անիծել…» /Մհեր Մկրտչյանը Սոս Սարգսյանի հուշերում
«- Քու բանը չի, դու սուս… էն սեմուչկեն հիշում ես… Մուռը հանենք, ես սրանց հերն եմ անիծել…»
/Մհեր Մկրտչյանը Սոս Սարգսյանի հուշերում
/Մհեր Մկրտչյանը Սոս Սարգսյանի հուշերում
 |
| Մհեր Մկրտչյան և Սոս Սարգսյան |
«Արդեն թարոնում էինք աշխատում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու` Լենինականից:
Երկու
գավառացի
երիտասարդ`
մայրաքաղաքում:
Յուրաքանչյուր
ներկայացմանը
մասնակցելու
համար
ստանում
էինք
տասը
ռուբլի:
Օրերից
մի
օր
երկուսով
ունեինք
ընդհամենը
մեկ
ռուբլի`
հիմիկվա
տասը
կոպեկը:
Քաղցած
էինք,
որոշեցինք
մի
բաժակ
արևածաղիկ
առնել,
որ
ուտելու
պատրանք
լինի:
Թատրոնի
այգում
հեծանք
նստարանին,
թղթե
փոքրիկ
տոպրակը
դրինք
մեջտեղը:
Հիշո՞ւմ
ես
Ֆրունզ,
ինչից
էինք
խոսում:
Իհարկե
հիշում
ես.
թատրոնից,
Ստանիսլավսկուց,
մեր
դերասաններից,
զրուցում
էինք
աշխարհը
մոռացած,
քաղցը
մոռացած,
թատրոնով
զմայլված
ու
հմայված…
Թատրոն,
դերասանություն,
թատրոն,
թատրոն…
Խոսելը
երկարացնում
էր
մեր
արևածաղիկ
չրթելը,
և
դա,
կարծեմ,
մեր
կախարդական
օրերից
էր…
Նոր թատրոն ես սարքում: Ամեն անգամ հիշելիս ժպտում եմ: Տնաշեն, ոտից գլուխ թատրոն ես, թատրոնը քո հոգում սարքած պրծած է, էդ ի՞նչ ես տանջվում: Բա դու ափսոս չե՞ս` մեխ ու տախտակով զբաղվես: Աստված քեզ ազատ է ստեղծել: Դու անսանձ ու անթամբ ձի հեծնող, անկաղապար արվեստի տեր` ինքդ ինչու ես կապանում: Թող ծառս լինի ձիդ, խրխնջա զրնգուն… Մրցանակներ շահես ազգիդ համար:
Նոր թատրոն ես սարքում: Ամեն անգամ հիշելիս ժպտում եմ: Տնաշեն, ոտից գլուխ թատրոն ես, թատրոնը քո հոգում սարքած պրծած է, էդ ի՞նչ ես տանջվում: Բա դու ափսոս չե՞ս` մեխ ու տախտակով զբաղվես: Աստված քեզ ազատ է ստեղծել: Դու անսանձ ու անթամբ ձի հեծնող, անկաղապար արվեստի տեր` ինքդ ինչու ես կապանում: Թող ծառս լինի ձիդ, խրխնջա զրնգուն… Մրցանակներ շահես ազգիդ համար:
Ուրիշի գործով թող ուրիշը զբաղվի` բարձունքներին սովոր մարդ…
Տարիներ անցան… նկարահանվում ենք «Մենք ենք մեր սարերը» ֆիլմում: Փառքի մեջ լողում էր Մհերն արդեն, նույնիսկ մեքենա ուներ արդեն: Գնում էինք Իջևանի սարերը` մեր կիսատ գործին: Սևանի խորտկարաններից մեկի առաջ կանգ առավ:
- Հերն էլ անիծած նկարահանումների, իջիր:
- Ֆրունզ, Հենրիկը սպասում է…
- Հենրիկը կհասկանա մեզ, աշխարհը չի քանդվի, իջիր…
Մհերը հաստատ քայլերով մտավ ներս, թագավորական տեղ ընտրեց, ձեռքի թագավորական շարժումով մատուցողին հրավիրեց. Սա հալվեց երջանկությունից ու սկսեց
թվել
ճաշատեսակները…
- Բեր… մի խոսքով` ինչ որ լավ բան ունես, բեր:
- Ի՞նչ ենք անում, երկուսով այսքանն ինչ ենք անելու:
- Քու բանը չի, դու սուս… էն սեմուչկեն հիշում ես… Մուռը հանենք, ես սրանց հերն եմ անիծել…
Խորովածը, խավիարը, իշխանը կերանք- խմեցինք իշխանավարի, հին ու նորով, ապագայով համեմեցինք մեր խոսքն ու զրույցը, հիշեցինք նրա ծնողներին, տխրեցինք հազար անգամ…»
Հատված Սոս Սարգսյանի «Կանչ» գրքից
Комментарии
Отправить комментарий